رسانـده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گرفته است ز کـف مـعـتـمد رفـاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمـه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسـیـده بـر لـب بـام آفـتـاب زنـدگـیـم            بخوان غلام من از پشت پرده ماه مرا

بـیـا امـیـد دلـم مـهــدیـم دگـر مـگــذار            تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنـوشان تو بر پـدر دم مرگ            که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنشین تا مگـر که بـنـشانی            ز اشـک دم به دم خـود شـرار آه مرا

به غربت تو و مظلـومی تو می سوزم            چـو گـیـرد آتـش بـیـداد جـایـگـاه مـرا